Herstart

En anders hebben we het gedaan, het afgelopen half jaar. We hebben ons met de belangrijke en onbelangrijke zaken bemoeid op Twitter, Facebook, Livejournals en fora, we zijn van baan gewisseld en bijna nog een keer, en aan het einde van de dag zijn we in principe nog steeds geen steek verder. Er is verliefd, bemind en verloren en hoewel het tijdens de donkerste dagen van al het drama wel zo scheen is de zon er niet minder om gaan schijnen. Dat laatste is een fijn pluspunt aangezien de zomer voor de deur staat, en daarbij het nodige terras- en festivalbezoek. En daarom gaan we het nog maar eens een keer anders doen, maar nu goed, zoals je dat hoort te zeggen op een weinig tot niet bezocht blog vol interpunctuele missers en grammaticale blunders, al dan niet van jewelste. Het mag wolliger en misschien moet het nog wel, en omdat het internet daar al genoeg toevluchtsoorden voor heeft is er vast nog wel ruimte voor nog een wollige blogger extra, te meer daar er sinds kort contact is met een lieftallige herderin met een kudde van 250. Eentje meer of minder maakt dan ook niet meer uit.

Een hernieuwd welkom.

Anders

"We gaan het anders doen." Het is een kreet die ik de laatst tijd vaker hoor. We gaan het anders doen. Wat er precies anders gedaan moet worden en waarom weet niemand, laat staan hoe anders het precies moet; we weten alleen dat het anders moet. Het is zo'n typische vage herfstkreet die vooral geroepen wordt als het weer omslaat en we het allemaal even niet zo goed weten. Dan moet het roer om omdat het allemaal niet zo leuk meer is. Dan gaan we wroeten in de vriendenkring om te kijken of de vriendschappen nog wel erg zinnig zijn en schrappen waar we toch niets aan hebben, omdat het anders moet. We nemen er een hobby bij, of liever, een hobby die we al tijden niet meer actief hebben beoefend. We gaan, omdat dat er nu eenmaal bijhoort, beseffen dat we ons leven hebben weggegooid en dat het nu wel genoeg is geweest. Het is een soort jaarlijks terugkerende midlife crisis.
Zelf ben ik tot de realisatie gekomen dat ik, naast alle Facebooks, Myspaces, Twitters (ja, toch) en meer, ook nog een blog heb wat ik gruwelijk verwaarloosd heb. Dat gaan we ook maar eens anders doen.

Mobiel

"Ja, met mij. Ja, ik zit in de trein ja. We rijden net weg uit Utrecht." Het is een zin die ik inmiddels vanaf de eerste letter mee kan spreken, ongeacht wie het zegt. Toegegeven, in het Frysk is het wat lastig, maar ook daar kom ik na een avond oefenen inmiddels wel uit. Het geeft echter wel aan hoe het in ons land tegenwoordig gesteld is met de mobiliteit. De Nederlander lijkt anno 2009 geboren met een telefoon aan het oor en het openbaar vervoer is klaarblijkelijk de uitgelezen plaats om de dingen te doen waar we thuis niet meer aan toekomen. Dus is het eerste wat zo'n 95% van de treinreizigers doet zodra er na veel moeite toch een zitplaats is gevonden de mobiele telefoon erbij pakken. Er wordt gebeld, bijgekletst, smsjes verstuurd en ge-WAPt, al gebeurt dat laatste steeds minder frequent, zo heb ik mij laten vertellen. De trein is een verlengde geworden van de huiskamer zodat er in de huiskamer dingen gedaan kunnen worden waar een mens door al het telefoneren niet meer aan toekomt.
Ik kan me nog een tijd herinneren dat iedereen die niet voor zich uit zat te staren in gesprek was met een mede-passagier of een boek las. Lezen is kennelijk heel 2007, tenzij het gebeurt op een e-reader. Ook mooi, een boek wat door de felle zon lastig leesbaar is en waarvan als je onderweg bent ook nog de batterijen kunnen opraken.
De overige 5% van de passagiers klapt de laptop open zodra ze zitten. De trein is namelijk ook een verlengde geworden van het kantoor. Gisteren zat een al wat oudere dame met notebook op schoot en de telefoon aan het oor mensen af te bellen die posters hadden besteld bij, vermoedelijk, haar bedrijfje. Er worden lustig deals gesloten met toekomstige klanten die zich ook afvragen wat het geruis op de achtergrond is.
En ik snap het niet zo goed. Nu snap ik tegenwoordig minder en minder dus mag dat geen verrassing zijn, maar de tijd dat ik onderweg ben van mijn werk naar huis is voor mij een overgangsperiode, een tijd waarin ik de drukke werkdag achter me laat en omschakel naar een vrije avond. Ik ben in een absolute minderheid als ik zeg dat ik regelmatig lees in de trein en geen hoge pet opheb van al dat gebel en getik onderweg.
Maar goed, ik ga afsluiten. De conducteur roept om dat we al bijna in Amersfoort zijn.

Twitter

Microblogging, heet het. Het is zo nieuw dat het nog niet in de spellingscontrole van Firefox zit en je doet het op Twitter. En als je iets al dan niets creatiefs geschreven hebt heet dat een Tweet.

14:30: Ben aan het werk
14:50: Koffie gezet
14:59: Een minuut voor drie
15:05: Koffie klaar
15:14: Koffie gedronken
15:14: Nu moet ik toch ernstig urineren
15:16: Dat lucht op

Ben ik de enige op deze aardkloot die het nut weer niet inziet van een dergelijk systeem? De microblogger mag me om de zoveel tijd vertellen wat hij of zij doet en ik moet ieder half uur inloggen om te ziet dat er niets zinnigs gebeurd is. Ik heb zoiets niet nodig. Ik meld om de week wel een keer dat ik niets gedaan heb.

Glaswacht

Als het goed weer is en ik heb er een beetje zin in loop ik vanaf het station in Amersfoort naar waar ik woon, net buiten het centrum. Het is een minuut of twintig fiks doorstappen maar lopen is gezond en schijnt goed voor de lijn te zijn, zeggen ze. Ik heb natuurlijk een min of meer vaste wandelroute en die loopt van het station tot mijn stamkroeg, van mijn stamkroeg tot aan de platenzaak en van de platenzaak naar huis en dat alles beweegt zich in sierlijke bochten door zoveel mogelijk oude straatjes en steegjes van de oude binnenstad. Amersfoort was namelijk een erg mooie stad zo ver voor het huidige nieuwbouw tijdperk.
Onderweg gebeurt er ook nog wel eens iets geks. Als het heeft geijzeld zijn de bolle bruggetjes spekglad met alle gevolgen van dien en ook hebben we de nodige kleine kruispuntjes waar nog nooit iets gebeurd is maar wel ieder moment iets kán gebeuren. Vandaag stond er een bus van De Glaswacht bij een glasloze woning. Een oud baasje stond er al lurkend aan zijn pijp eens rustig bij te turen hoe de jongeman van De Glaswacht aan het klunzen en aan het stuntelen was om de grote, zware, glazen platen van de zijkant van de wagen te krijgen. Het liep inmiddels tegen vijven en op zo'n moment is het ook maar goed ook dat er anno 2009 rond de klok glas geleverd en gezet wordt. Alhoewel, geleverd misschien wel, dat zetten moeten we nog maar even afwachten.
Het lange, slungelige jong had er zichtbaar moeite mee en het oude baasje zo te zien evenzoveel plezier in. Het lijkt me dan ook geweldig om eenmaal die leeftijd bereikt te hebben; helpen is niet meer nodig en gepeperd commentaar wordt veelal door de vingers gezien.
"Dat is niet goed he," bazelt het mannetje ineens, waarop de jongen geïrriteerd omkijkt.
"Hoe zou u het dan doen?"
Het baasje schudt nog eens het hoofd en mompelt haast onverstaanbaar dat het zo niet goed is, he. Dat is mijn que om te blijven staan, de mp3-speler - die nog maar heel erg zachtjes stond - uit te zetten en eens rustig een sjekkie te rollen. En geheel volgens verwachting besluit ik me ermee te bemoeien en vraag het oude mannetje waarom het niet goed is?
"Omdat het niet zo hoort," luidt het antwoord.
Simpel genoeg, maar de stuntelige glasknul begint zich inmiddels op te winden. Ergens terecht, denk ik dan, op commentaar op je eigen onkunde zit natuurlijk niemand te wachten. Ik besluit, heel vals, instemmend mee te knikken op wat de oude man zegt en de glasknul wordt zienderogen kwader en kwader, maar houdt zich nog netjes in.
Na een minuut of vijf aan doelloos, nietszeggend commentaar te hebben aangehoord en het gezicht van de jongen van wit naar rood naar purper te hebben zien trekken bedenk ik me dat het zo allemaal wel leuk geweest is. Ik trap mijn sjekkie vakkundig uit en stiefel er rustig aan vandoor.
"En toch zou ik het zo niet doen," hoor ik het oude baasje nog eenmaal roepen.
"Wát niet!?" gilt de glasknul het eindelijk, na minuten lang handenzitten uit.
"Het is, 'hét glas wacht,' niet 'de glas wacht,'"
Het glasgerinkel moet in Zutphen hoorbaar geweest zijn.

IJsvrij

Het is koud buiten. Jarenlang hebben we met zijn allen zitten zeveren over het gebrek aan echte winters. "Vroeger toen ik nog jong was werd er ieder jaar een elfstedentocht gereden." "Ja, vroeger." Nu hebben we al een aantal dagen echt winter en is het gewoon koud. De Nederlander is geboren om te klagen en het lijkt af en toe het enige waar we ook echt goed in zijn. Dat, en waterwerken.
Al een aantal uren op de radio, ieder half en ieder heel uur, klinkt het nieuws dat scholen niet meer aan ijsvrij doen. Scholen doen ook niet meer aan de vakken Schrijven en, zo lijkt het, Nederlands, dus op zich verbaast het me niet, maar toen ik ben gaan graven in mijn geheugen kwam ik tot de ontdekking dat ik in mijn jeugd nooit ijsvrij heb gehad. Zielig, of niet?
Ik moet in alle eerlijkheid ook bekennen dat ik niet weet wat ijsvrij is. Sluiten dan de scholen omdat er ijs ligt? Of gewoon omdat het koud is? Het kan niet zijn dat de schooldeuren niet kunnen openen omdat er een pak sneeuw voor ligt; het is hier immers geen Siberië, hoewel sommigen ons anders willen doen geloven. Is ook logisch, anders heette het wel sneeuwvrij. En waarom is er geen regenvrij, warmvrij of onweervrij?
Een voorstander van de 24-uurs economie ben ik nooit geweest, en hoewel ik streng ongelovig ben, ben ik zelfs van mening dat zondag een rustdag is en de supermarkten die dag best dicht kunnen blijven. Vroeger had je zondag namelijk ook gewoon dicht en we hebben dat bij mijn weten ook allemaal overleefd. Maar een beetje Nederlander gaat naar mijn mening gewoon in weer en wind naar school of werk, buitenwerkzaamheden in de bouw of aan de weg wellicht gedeeltelijk uitgezonderd. Zonder zeuren. Wordt een mens hard van.

Voorspelling voor volgende week: ik ga het hebben over de dan heersende griepepidemie, let op mijn woorden.

Bekeerd

Michael Jackson is bekeerd tot de islam. Niet dat dat nu zo erg is, alleen begrijp ik de zin er niet van dat iemand dan ook direct maar van naam moet veranderen. Michael wil tegenwoordig namelijk Mikaeel genoemd worden, wat me toch verdomd lastig lijkt voor vrienden kennissen en voornamelijk voor de ouderen onder hen voor de nodige verwarring kan leiden. Gelukkig spreek je het hetzelfde uit. Denk ik. Mikaeel was er zelf in ieder geval erg gelukkig mee; hij heeft het naar het schijnt uitbundig gevierd met Yousef Islam. Dat was vroeger Cat Stevens.
Volgt u mij nog? Ik volg het namelijk al tijden niet meer. Ik hoop wel dat God, Allah en alle andere goden het allemaal wél volgen, want het idee is natuurlijk vreselijk geestig. Ik geloof namelijk niet dat er ook maar een god is die het uitmaakt hoe een mens heet, zo lang het geld maar binnen blijft komen. Volgens mij maakt het namelijk niet uit of Mikaeel of Michael in God of Allah gelooft, zolang hij maar gelooft. Dat lijkt me immers het belangrijkste aan het hele verhaal. Anderzijds vraag ik me wel af of Jezus bij een eventuele bekering omgedoopt wordt naar Mohammed. Dat zou weer een hoop verhitte discussies schelen.

Was getekend,
(vooralsnog) Ralph Plug