Vakantie

Het kan een mens goed doen, zo'n goede week er even helemaal tussenuit. Het nu-even-niet-principe van Center Parcs, maar dan zonder Center Parcs. Het huis-, tuin- en keukengevoel in zo'n voorgestanste bungalow met links en rechts een knus Nederlands gezinnetje wat even graag een kopje koffie bij de buurtjes komt doen, telt natuurlijk niet echt als vakantie. En ook die Super de Boer om de hoek helpt natuurlijk niet bepaald mee.
Zelf heb ik een goede week doorgebracht op het Griekse eiland Rhodos, waar ik geen wolk heb gezien, geen Nederlander heb gehoord en ook niets noemenswaardig gedaan heb. Mijn dagen hebben bestaan uit een hartig ontbijt, een trip naar het strand, een biertje op een terras, een stukje lezen en schrijven op het balkon van mijn appartement, een goede maaltijd in een restaurant en een kroegbezoek hier en daar. En ik ben heerlijk uitgerust.
De vakantie houdt voor mij echter altijd al subiet op bij het inladen van de koffers in de grote touringcar die zich richting vliegveld en -tuig zal begeven. Het gekwetter en geneuzel van de doorzongezinnetjes die het veel te warm hebben gehad, die nooit een kiezelstrand hadden verwacht maar één met zand voor tussen je met eigen Hollandse Calvé-pindakaas besmeerde boterham is direct bij het bestijgen van de bus alweer opvallend.
Op het vliegveld aangekomen is het bij het in de rij staan en wachten op het inchecken neuzelen geblazen over de consequenties van een te zware koffer en vooral maar achter de persoon voor je blijven aanlopen, in de hoop dat deze wél weet waar de juiste balie is. De Nederlander is na de koloniale jaren in het teken van De Ontdekking namelijk verworden tot een onnadenkend volk wat de weg naar het toilet niet meer vindt zonder Tom Tom. Een kuddedier.
Helemaal navenant is het als ik, simpele ziel als ik ben, met mijn net gekochte broodje ham en flesje Grieks Spa Rood in de vertrekruimte van Lufthansa ga zitten omdat die in het midden van de terminal gelegen ruimte de meest rustige is van allemaal. Een verward groepje Nederlanders loopt achter mij aan en neemt pas plaats in de plastic kuipstoeltjes aan de andere kant van het vertrek als ik dat ook heb gedaan. Halverwege het broodje ham zitten er op zijn minst twintig, voordat het alfa-mannetje opmerkt dat er een groot logo van Lufthansa boven het raam hangt. Verschrikt springen de schapen op en gaan op zoek naar de rest van de kudde.
Geamuseerd neem ik me direct voor bij aankomst op Schiphol in de bagagehal ook maar eens bij band 3 in plaats van 18 te gaan staan wachten en verheug me nu al op al de vakanties die nog komen gaan.