Glaswacht

Als het goed weer is en ik heb er een beetje zin in loop ik vanaf het station in Amersfoort naar waar ik woon, net buiten het centrum. Het is een minuut of twintig fiks doorstappen maar lopen is gezond en schijnt goed voor de lijn te zijn, zeggen ze. Ik heb natuurlijk een min of meer vaste wandelroute en die loopt van het station tot mijn stamkroeg, van mijn stamkroeg tot aan de platenzaak en van de platenzaak naar huis en dat alles beweegt zich in sierlijke bochten door zoveel mogelijk oude straatjes en steegjes van de oude binnenstad. Amersfoort was namelijk een erg mooie stad zo ver voor het huidige nieuwbouw tijdperk.
Onderweg gebeurt er ook nog wel eens iets geks. Als het heeft geijzeld zijn de bolle bruggetjes spekglad met alle gevolgen van dien en ook hebben we de nodige kleine kruispuntjes waar nog nooit iets gebeurd is maar wel ieder moment iets kán gebeuren. Vandaag stond er een bus van De Glaswacht bij een glasloze woning. Een oud baasje stond er al lurkend aan zijn pijp eens rustig bij te turen hoe de jongeman van De Glaswacht aan het klunzen en aan het stuntelen was om de grote, zware, glazen platen van de zijkant van de wagen te krijgen. Het liep inmiddels tegen vijven en op zo'n moment is het ook maar goed ook dat er anno 2009 rond de klok glas geleverd en gezet wordt. Alhoewel, geleverd misschien wel, dat zetten moeten we nog maar even afwachten.
Het lange, slungelige jong had er zichtbaar moeite mee en het oude baasje zo te zien evenzoveel plezier in. Het lijkt me dan ook geweldig om eenmaal die leeftijd bereikt te hebben; helpen is niet meer nodig en gepeperd commentaar wordt veelal door de vingers gezien.
"Dat is niet goed he," bazelt het mannetje ineens, waarop de jongen geïrriteerd omkijkt.
"Hoe zou u het dan doen?"
Het baasje schudt nog eens het hoofd en mompelt haast onverstaanbaar dat het zo niet goed is, he. Dat is mijn que om te blijven staan, de mp3-speler - die nog maar heel erg zachtjes stond - uit te zetten en eens rustig een sjekkie te rollen. En geheel volgens verwachting besluit ik me ermee te bemoeien en vraag het oude mannetje waarom het niet goed is?
"Omdat het niet zo hoort," luidt het antwoord.
Simpel genoeg, maar de stuntelige glasknul begint zich inmiddels op te winden. Ergens terecht, denk ik dan, op commentaar op je eigen onkunde zit natuurlijk niemand te wachten. Ik besluit, heel vals, instemmend mee te knikken op wat de oude man zegt en de glasknul wordt zienderogen kwader en kwader, maar houdt zich nog netjes in.
Na een minuut of vijf aan doelloos, nietszeggend commentaar te hebben aangehoord en het gezicht van de jongen van wit naar rood naar purper te hebben zien trekken bedenk ik me dat het zo allemaal wel leuk geweest is. Ik trap mijn sjekkie vakkundig uit en stiefel er rustig aan vandoor.
"En toch zou ik het zo niet doen," hoor ik het oude baasje nog eenmaal roepen.
"Wát niet!?" gilt de glasknul het eindelijk, na minuten lang handenzitten uit.
"Het is, 'hét glas wacht,' niet 'de glas wacht,'"
Het glasgerinkel moet in Zutphen hoorbaar geweest zijn.